تئاتر بیانگر اندیشه های متفاوت است

صمد آذرخش متولد یازدهم تیر ماه ۱۳۶۸ از خرم آباد، لیسانس بازیگری از دانشگاه نبی اکرم تبریز، بازیگر نمایشهای یک بازی جدید، تولد یک نمایشنامه، وقتی خدا گریه می کند، تهوع و همچنین نمایش های ترب، تعبیر خواب، گیتا، یک به علاوه یک مساوی است با یک، شاید نجات یابیم و بازدم را کارگردانی کرده است. وی فعالیت هنری را از سال ۸۲ وقتی که وارد هنرستان شد آغاز کرد. و حائز کسب رتبه و جوایز متعدد در جشنواره ها شد.

به تماشا سوگند ...این تیتر نمایش جمع تهی است.چه چیز باعث شد برای نمایش این تیتر را انتخاب کنید؟ و حول محور این موضوع نمایش را تولید کنید؟

یکی از نکاتی که باعث شد روی این نمایشنامه کارکنیم این است که نمایش یک سری دغدغه های انسانی را بیان و تعبیر شعر بنی آدم اعضای یکدیگرند را تداعی می کند و در حقیقت از اشعار و جملات قدیمی و ریشه دار و دغدغه های انسان شکل گرفته است. البته به تماشا سوگند...یکی از اشعار سهراب سپهری را برای تیتر و شعار نمایش استفاده کردم و در حقیقت به این پنج حسی که داریم کم اهمیت می دهیم و تنها راه ارتباط ما با جهان هستی، همین پنج حس است که یکی از آنها، بینایی و تماشاست که سهراب سپهری به آن اذعان دارد.

 

چطور شد نمایش «بازدم» را کنار گذاشتی؟ در مورد ایده کار و چگونگی راه یابی به نوزدهمین جشنواره استانی امسال هم توضیح دهید؟

ما در حال کار روی یک نمایشی بودیم به نام «بازدم»، اما به اتفاق گروه به این نتیجه رسیدیم کار کارگاهی و بدون متن شروع کنیم، بیشتر خود را بسنجیم تا ببینیم در چه مرحله ای هستیم. وقتی نمایشنامه کارگاهی باشد فکر چند نفر است وقتی فکر چند نفر باشد مسلما حرف های بیشتری گفته می شود و نمایشنامه ریشه بهتری خواهد داشت و دغدغه اش باز از یک تیتر فراتر می رود جمله ای می گوید تیتر روزنامه امروز برای روزنامه فردا بیهوده است و در تئاتر زبان آرتیست زبان تیتر نیست زبانی نیست که بخواهد درگیر اخبار ژورنالیستی شود.

 

شاید عده ای با نمایش گارگاهی آشنایی نداشته باشند. این نمایش را چگونه تعریف می کنید؟

در فرهنگ عامیانه کارگاه یا آزمایشگاه محلی است برای تجربه کردن و آموختن.  نمایشی که به شکل کارگاهی تمرین می شود با نقشة خاص و موضوعاتِ از پیش تعیین شده جلو نمی رود اما برنامه ریزی خاص خود را دارد. در نمایش کارگاهی همه گروه ایده و نظر می دهند و در راستای تکمیل کردن نمایشنامه، نقش و بازی خود تلاشِ جمعی می کنند.

 

پس نمایش کارگاهی می تواند موضوعات زیادی داشته باشد؟

بله، ما می توانستیم بی نهایت موضوع داشته باشیم. این کار می توانست به سمت ژانر وحشت، جنگ، دفاع مقدس و حتی مذهبی سوق داده شود به هر حال نمایشنامه به این کلیتی که می بینید رسید.

 

همانطور که اشاره کردید این نمایش می توانست موضوعات زیادی داشته باشد. چطور به نمایشنامه رسیدید؟

هر پنج نفر عوامل نمایش شروع به گفتن کلمه کردیم در اصل از کلمه شروع کردیم، کلمات تبدیل به جمله شد جمله تبدیل به حرکت شد و در نهایت حرکت تبدیل به این نمایشنامه شد.

 

شما هم جزو کارگردان هایی هستید که صرفاً برای شرکت در جشنواره ها نمایش ارائه می دهید؟

نه اینطور نیست، هدفم برای اجرای نمایش این است که مردم به تماشای تئاتر بیایند. جشنواره ها تخصصی و رقابتی برگزار می شود و حال و هوای خاص خود را دارد. اما هدف من اجرای تئاتر برای مردم است.

 

به عنوان یک هنرمند تئاتر توقع دارید نگاه مسئولین به شما چگونه باشد؟

ما به چشم شغل به تئاتر نگاه می کنیم و امیدوارم مسئولین هم به چشم یک شغل به کار ما بهاء بدهند. همه برای یک شغل کار می کنیم مثل مهندس، مثل بنا، مثل کارگر تلاش می کنیم و عرق می ریزیم.تاثیر هنر همیشه در جامعه مشهود است، همانطور که بعداز پیکاسو، هنرمندِ نقاش، تلویزیون رنگی اختراع شد. مسئولین به بچه های تئاتری مثل یک شاغل نگاه کنند.

 

و مطلب آخر؟

یک تئاتر دنیا را از زاویة دید متفاوتی بیان می کند در اصل ما دنیا را از زاویه دید یک نفر دیگر می بینیم. از مردم می خواهم به ما اعتماد کنند و با نگاه های مختلف آشنا شوند وقتی مردم با اندیشه ها و نگاه های دیگران آشنا شوند ما دنیای زیباتری خواهیم داشت.