اینجا چراغ خانه ای در حال خاموش شدن است

تمام سالن های استیجاری و بدون حمایت محکوم به این پایان هستند!!
حضور قریب بر ٢٠٠ نفر برای آموزش هنرهای نمایشی و بالغ بر ١٠٠٠ اجرا در کمتر از سه سال فعالیت؛ یک مکان را هویت می بخشد و دیگر نمی توان آن را یک مکان جغرافیایی صرف نامید 
خانه ای که حالا خانه امید خیلی از نوجوانان و جوانان این شهر و حتی پدر و مادر های ست که شاید همیشه نگران فرزندانشان هستند که در مکان هایی حضور داشته باشند که هویت داشته باشد 
مکان های دارای هویت جدا از خاطراتی که برایمان در لحظات غم و شادی خلق کرده باشند جزئی از حافظه اجتماعی این شهر هستند و نبود آن وقتی می خواهیم دوباره در ذهن از آن یاد کنیم تنها تصویری انتزاعی برایمان می سازد و چقدر بد که از لحظات غم یا شادی زندگیمان چیزی جز یک انتزاع نامفهوم نباشد.
خانه نمایش حالا شاید به پایان راه رسیده باشد؛ راهی که سرشار از امیدها؛ آرزوها و خواسته های جماعتی باشد که مستقیم یا غیر مستقیم به آن دلخوش هستند 
خانه نمایش حالا دیگر لحظه هایی را سپری می کند که شاید به خاطر فریاد هایی که برای حمایت کشید و کسی نشنید از نفس افتاده باشد؛ 
بدون تلاش برای حفظ مکان هایی از این دست نه به خاطر حفظ یک ساختمان بلکه برای نگه داشتن روابط و آنچه اندکی در این شرایط سخت روح مان را صیقل می دهد حافظه تاریخی مان نابود می شود و بدیهست شرایط سخت و تو در توی روزگار جایگزین آن می شود. 
به همین خاطر است که شاید این شرایط را بدون کوچک ترین ابهامی باید برای بار هزارم آن هم با گلوی خودم نه خانه نمایشی که دیگر برای ادامه حیاتش نفسی ندارد فریاد بزنم 
مسئولین محترم دولتی؛ شهری و فرهنگی شهر اینجا چراغ خانه ای در حال خاموش شدن است که اگر این چراغ بمیرید دیگر هیچ نوشدارویی آن را زنده نمی کند.
دیگر هیچ مصاحبه‌ای
هیچ تماسی
هیچ پیامی 
هیچ ابراز همدردیی
هیچ فرستادن تاج گلی
هیچ پلاکاردی
هیچ و هیچ و هیچ 
افسوس که می دانم این فریاد هم مثل هزاران فریاد دیگرم نتیجه ای ندارد ولی خوشحالم که این راه آغاز شده و روزی در تمام کوچه های این شهر یک خانه نمایش خواهیم داشت...
باقی بماند برای روزی که شاید در خانه نمایش ببینمتان.